رابطه بین ابعاد و شاخص‌های آموزش ترکیبی و کیفیت‌بخشی به یادگیری در دانشگاه پیام نور

هدف اصلی تحقیق حاضر، بررسی رابطه بین ابعاد و شاخص‌های آموزش ترکیبی و کیفیت ‌بخشی به یادگیری در دانشگاه پیام نور است. این پژوهش، به ‌صورت توصیفی- پیمایشی انجام شده است. جامعه آماری شامل 4000 نفر از اعضای هیأت‌ علمی دانشگاه پیام نور بود. از میان آنها، 343 نفر با استفاده از روش نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای و بر اساس جدول کرجسی و مورگان، به ‌عنوان نمونه انتخاب شدند. شیوه جمع‌آوری اطلاعات، دو پرسش‌نامه محقق ساخته بود که یکی پرسش‌نامه آموزش ترکیبی و دیگری پرسش‌نامه کیفیت‌‌بخشی به یادگیری بود. برای شناسایی مؤلفه‌های آموزش ترکیبی و کیفیت‌ بخشی به یادگیری از دیدگاه استادان خبره استفاده شد که به‌ترتیب برای آموزش ترکیبی، چهار بعد پداگوژیکی، روش‌شناسی، فن‌آوری و سبک یادگیری با 32 سؤال و ضریب آلفای کرونباخ 0/80 و برای بعد کیفیت‌ بخشی به یادگیری، هفت مؤلفه با 48 سؤال و ضریب آلفای کرونباخ 0/83 به دست آمد. برای تحلیل داده‌ها از ضریب همبستگی و رگرسیون به کمک نرم‌افزار PLS استفاده شد. نتیجه اولیه تحقیق، نشان داد که وضعیت ابعاد و شاخص‌های آموزش ترکیبی و کیفیت ‌بخشی به یادگیری در دانشگاه پیام نور مناسب است. نتایج نهایی تحقیق نیز نشان داد، آموزش ترکیبی به همراه سه بعد پداگوژیکی؛ فن‌آوری و سبک یادگیری بر یادگیری تأثیر دارد. اما، بعد روش‌شناسی بر یادگیری تأثیر ندارد. هم‌چنین، یافته‌ها نشان از تأثیر آموزش ترکیبی بر یادگیری و مناسب بودن برازش مدل نهایی تحقیق دارد.